Як одамкуш иҷоранишини созмони сиёҳ, ки барои гирифтани дастурҳояш танҳо аз бахши табақабандишудаи рӯзномаҳои гуногун истифода мебарад, мефаҳмад, ки солҳост, ки роҳбараш аз дунё рафта ва воҳиди онҳо дар созмон баста шудааст.