Достони Зиндагии хусусӣ
Иброҳим Киёнии аз инқилобиёни пурҷӯшу хуруши аввали инқилоб аст, ки буршҳое аз зиндагии ӯ дар ин сӣ солро мебинем: дар тазоҳуроти зидди филмфорсӣ ва зидди бадҳиҷобӣ ҳузури фаъол дошта ва дигаронро низ ба шиддати амал ҳар чи бештар тавсия мекунад, постҳои муҳимме дар зиндон ва қувваи қазоия дошта ва пояш ба як маҷарои бузурги молӣ кашида шудааст... ӯ инҷо рӯзномаанигорӣ бо сабк ва шеваи мухталиф бо даврони ҷавонӣ аст ва ҳоло хостори тақаддуми ахлоқ бар аҳком аст. Сар ва зоҳири зоҳирии ӯ низ тафовут бисёр карда ва ҳамсараш низ мутаносиб бо вазъи феълии ӯст. Аз синни бачаашон мушаххас аст, ки умри издивоҷашон ба даҳ сол намерасад ва равобити самимонае доранд. Ӯ дар як меҳмонии шом бо ҳамсараш ширкат мекунад, ки мизбонаш оқои Расулӣ, фардии мутаҷаддид ва краавотӣ аст ва ӯро ба дидори ҳоҷ Сафориян мебарад то оштиашон диҳад аммо қазия баръакс мешавад. Сафориян, Киёниро ба инҳироф муттаҳам мекунад ва Киёнӣ низ ононро мекӯбад ва мисол мезанад, ки ҳамкори шумо рӯзномаро пули сууд худаш карда то ба вазорат бирасад. Дар ҳамон меҳмонӣ зани ҷавоне ба номи Парисо Зандӣ бо ӯ ошно мешавад ва баъд барои додани матлаб ва достон ба дафтари рӯзнома меравад. Достонҳо қобили чоп нестанд аммо ошноии онҳо идома меёбад. Дар рӯзе ки ҳамсари Киёнӣ ва бачааш барои дидори падару модар ба сафар мераванд, Киёнӣ ба манзили Парисо меравад ва ӯро сиға мекунад ва се рӯз пеш ӯ мемонад. Аммо баъд дар ҳоле ки Парисо ҳамчунон хостори идомаи равобит аст, ӯ ба далели гирифтории кор ва хонавода мухолифат мекунад ва тамосҳои баъдӣ Парисоро ё беҷавоб мегузорад ва ё бо тундӣ бархурд мекунад. Аммо Парисо дастбардор нест ва ҳатто бо ҳамсари Киёнӣ низ дӯст мешавад то Киёнӣ бидонад, ки аз дасти ӯ наметавонад фирор кунад. Парисо ба Киёнӣ мегӯяд, ки ҳомила аст ва ӯ бояд масъулияти бача ро бипазирад ва таҳдидаш мекунад. Киёнӣ ибтидо саъй мекунад бо истифода аз дӯстон қадим ва пурнуфузаш, Парисоро битарсонад аммо муваффақ намешавад ва...
Боргузорӣ кунед
