Достони Бе худ ва бе ҷиҳат
Фарҳод ва Оҳила барои оғози зиндагии муштараки худ бо асбобу анҷомашон ба манзили нав мераванд; аммо ба камоли таъаҷҷуб мебинанд, ки сокинони қаблӣ ҳанӯз дар он ҷо ҳастанд. Он ду саъй мекунанд бо ҷуфти сокини хона ба тавофуқ бирасанд ва ҳамон шаб нохоста пояшон ба як маросими арӯсӣ боз мешавад, ки дар ҳамон хона баргузор шудааст.
